Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Gerrits pijnpillen
Gerrit (57) heeft eind jaren tachtig drie jaar samengeleefd met Hannah, in Castricum. Hij studeerde toen pedagogiek, nadat hij al diverse andere studies had gedaan, in het bedrijfsleven had gewerkt en oorspronkelijk als schilder of fotograaf had willen werken. Hannah, een charmante vrouw, was onderwijzeres. Zij was, voor Gerrit bij haar introk, gescheiden van Henk en met haar dochter van 15 in het huis achtergebleven. Zij hadden een voor Gerrit ongebruikelijk hartstochtelijke relatie.
De klap kwam op een moeilijk moment. Gerrits moeder lag op haar sterfbed en sprak een vloek uit. Toen Gerrit en Hannah bij haar waren, op haar laatste dag, sprak ze: “Die rotjoden!” Hannah verbleekte, maar zij bleef
anti-joods uitvaren. Misschien vanwege haar naderende dood durfde Gerrit er niet tegen in te gaan en in de auto naar huis maakte Hannah, zelf joods, hem duidelijk dat zij dit niet aanvaardbaar vond. Gerrit excuseerde zijn moeder door er op te wijzen dat zij in de oorlog Joden gered had, maar Hannah bleef het hem verwijten dat hij er niet tegen in gegaan was. Verraderlijk, vond zij het. Had zij nog andere verwijten? Of kwam het omdat zij opnieuw op Henk verliefd was geraakt, die in die dagen juist
hertrouwde? Hoe dan ook, de volgende dag maakte zij het uit. De dag van de dood van Gerrits moeder. Gerrit was vroeger close met zijn moeder geweest en na de scheiding van zijn eerste vrouw was zij bevriend met die eerste vrouw gebleven. Gerrit meent dat zijn moeder liever gezien had dat die eerste vrouw bij hem gebleven was , wat die vrouw zelf ook graag gewild had.“Eén nacht mocht ik nog bij Hannah in bed slapen”, zegt hij. Daarna moest hij op zolder slapen en vertrekken. Hij deed dat, “uit respect”.Hij had wel een gevoel van falen, omdat hij zich juist altijd als ideaal stelde dat hij de “beschermheer” van zijn vrouwen was. Maar veel tijd om zich aan zijn verdriet te wijten gunde hij zichzelf niet, want hij moest de begrafenis regelen en bovendien zijn eigen woonplek zich te
organiseren. Het leek alsof hij zijn verdriet voorlopig bevroor. Hij gaf Hannah de sleutel van zijn nieuwe huis, maar zag af van contactpogingen. Het verdriet liet niet met zich spotten en het sloeg een half jaar later, in der herfst, hard toe. Tien dagen achtereen sliep hij niet. Zijn gedachten maalden als razenden om Hannah. In zijn wanhoop nam Gerrit een flinke dosis slaappillen, niet wetend of dit misschien zijn dood kon betekenen.
Verhevigde de rouw om zijn moeder zijn met zelfmoordneigingen geladen liefdesverdriet? Gerrit was er zich niet van bewust, maar sluit het niet uit. Symbolisch voor zijn relatie met zijn moeder was misschien wel dat zij in zijn armen gestorven is.
Aan Hannah dacht hij veel terug. Mij valt op dat hij vertelt dat haar ex regelmatig bij hen op bezoek kwam en dat Gerrit daar geen bezwaar tegen had. “Misschien hebben ze zelfs wel eens gevreeën, maar ik hield mij daar maar buiten.” Hij was er laconiek onder, want hij vindt het mooi als goede relaties op een of andere manier voortgezet worden. Het leek een onzichtbare driehoek. Toen Hannah zei: “Ik houd weer van Henk”, wist hij dan ook niet meer uit te brengen dan: “God meid”. Maar zij was hem, zegt hij, zat. Hij bleef wel hoop koesteren, ook toen hij uit huis was. Maar een actieve strategie vormde hij niet.”Ik dacht, ze komt wel een keer. Maar zij kwam nooit. Ik sloot me op in mijn pijn. Ik zocht geen ander.”
Gekrenkte trots had hij. Hij wendde het hoofd af en zocht andere interesses. Pas na een jaar keek hij weer een andere vrouw aan, met wie hij hertrouwde. Maar op een veel minder hartstochtelijke basis. Hij had een boek gelezen van Elisabeth Badinter, "De een is de ander, de relatie tussen mannen en vrouwen" (Uitgeverij "Pandora") met een pleidooi voor relaties die niet gepassioneerd, maar gezellig en vriendschappelijk zijn. Misschien was het omdat hij zich niet opnieuw aan het liefdesverdriet durfde te stoten. Hannah verdween niet uit zijn hoofd. Gedurende een jaar of tien heeft hij, terwijl hij met zijn nieuwe vrouw in Amsterdam woonde, gehoopt dat zij eens langs zou komen. Maar het gebeurde niet. Hij treurde daarom, vooral omdat hij iemand is die het mooi is als relaties die eens goed waren, in stand blijven. Ogenschijnlijk liet hij haar los, maar van binnen hield hij haar vast. Al die jaren heeft hij er met vrijwel niemand over gesproken. Hij had wel, enige tijd na de breuk, er een aantal kladblokken over volgeschreven, maar die had hij ook weer weggegooid zonder ze te hebben nagelezen.
Tegenover Hannah had hij een schuldgevoel. Hij neemt de helft op zich van de oorzaak van “de mislukking”. Gerrit heeft geen woede geuit. Nooit tegenover Hannah. Hij was dat niet gewend. Thuis was er vroeger nooit ruzie. De enige keer dat zijn vader boos op hem was, was toen hij als jongetje eens door hem betrapt was op doktertje spelen met een buurmeisje. Ook tegenover Hannah heeft hij zichzelf, zeker in de maand nadat zij het uit gemaakt had, “weggecijferd”. Wel ging hij op zoek naar zichzelf. En vond uit dat hij geen gepassioneerde minnaar meer wilde zijn, zoals hij dat voor Hannah wel geweest was. Hij hoedde zich ervoor niet opnieuw verliefd te worden. Door de ervaring met Hannah heeft hij een angst voor hartstochtelijke relaties gekregen. Zijn huwelijk na Hannah heeft tien jaar geduurd en hij vind het een succes dat het zo gezellig was, dat hij geen pijn voelde toen het huwelijk na tien jaar werd beëindigd. Ze zijn als collega’s uiteen gegaan.“het was een succes. Het was neutraal. Ik zorgde ervoor een paar uur na haar naar bed te gaan, zodat we niet hoefden te vrijen”.
Het lijkt wel alsof Gerrit na de pijn vanwege Hannah een soort van lichte gevoelsverdoving heeft nagestreefd en gevonden. Nu woont hij prettig zelfstandig in zijn huisje, alleen. Nog even werd hij opnieuw verliefd, maar toen het te hartstochtelijk dreigde te worden heeft hij gezegd: “God, laten we stoppen.” Hij kan, zegt hij, zich rommel in huis veroorloven, omdat hij geen relatie heeft. Hij heeft een vijftal vriendschappen en dat vindt hij prettig, voldoende, en misschien vertrekt hij later nog wel eens naar het buitenland om er als een kluizenaar te gaan leven.
Zijn meest succesvolle actie om uit de pijn van het liefdesverdriet te komen noemt Gerrit het innemen van de mogelijk riskante pillen. Dat stelde hij “een daad”. “Ik overwon mijn angst voor de mogelijk schadelijke uitwerking van de pillen”. Een gevoel van schaamte en schuld over de mislukte verhouding met Hannah is ook nu,vijftien jaar later, nog niet.helemaal van hem afgevallen. Henk, vindt hij, was een goede rivaal. En die heeft het gewonnen.
